- laf
- is. <fars.> Mükalimə, söhbət, danışıq, söz. Gər doğru isə vəfadə lafın; Məndən nə üçündür inhirafın? F.. Vəli, bihudə bir sözdür, deyirlər laf arasında. M. V. V.. <Səlim:> İstəməz başqa laf; Söylə, açıq söylə, hər nə var söylə! H. C.. // Boş söhbət, laqqırtı, əməli əhəmiyyəti olmayan söz, lüzumsuz və bihudə söz. Hələlik gəl unudaq filməsəl öz lafımızı; İddiamızca açaq ayineyisafımızı. M. Ə. S.. <İskəndər:> Çox öyünmə, qüruru, lafı burax! Yaramaz bunca sadədil olmaq! A. Ş.. Laf vurmaq (etmək) – 1) danışmaq, söhbət etmək, söz demək. Həddi nədir mənimlə vura laf eşqdən; Yanmaqda çox görüb özü pərvanə, könlümü. Q. Z.. Eşqdə Məcnun kimi aləmdə çoxlar vurdu laf! S. Ə. Ş.. Kağız sənə ağ göstərir öz sineyisafın; Guş eyləmə lafın; Çox tez qaralar qəlbi, mürəbbisi yamandır. M. Ə. Sabir; 2) uzunuzadı danışmaq, söhbət etmək; çərənləmək, boşboğazlıq etmək, laqqırtı vurmaq. Keçən sözü çəkmə üzə, amandır! Yalan danışıban laf eyləmişəm. A. Ə.. Bir az da Rüstəm keçmiş günlərindən laf vurub getdi. Ə. H..
Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti. 2009.